Nascholen in een camper!

Noortje volgde een supervisietraject. Tijdens supervisie leiden professionals die met mensen werken, hun ‘interne supervisor’ op. Schrijftolken werken elke dag met mensen en kunnen daarom ook supervisie volgen. In tien bijeenkomsten, onder leiding van een supervisor, reflecteer je steeds een laagje dieper. De supervisor komt niet op je werkplek. Wel zo relaxed, toch?

Deze tekening maakte jij aan het eind van je supervisietraject. Kun je uitleggen wat erop staat?

“Ik heb de leercirkel van Van Kessel getekend. Dat is een reflectiecirkel die we gebruikt hebben in de supervisiebijeenkomsten. De nummers van de tien bijeenkomsten zie je in de tekening. Rechts bovenaan zie je pijltjes. Eerst zie je mij ‘bla, bla, bla….’. Daaruit volgen pijltjes. Met jouw naam. Want jij hebt mijn ‘bla, bla’ aangestuurd in dit proces. Gaandeweg leerde ik steeds meer wat de bedoeling was van supervisie.”

Bij het cijfer 2 op je tekening heb je twee mensen getekend. Wie zijn dat?

“Dat ben ik, met mijn Velotype toetsenbord. En een boze docent. Dit was een concrete tolksituatie die we bespraken. Je ziet mij met een blij gezicht, maar in gedachten ben ik helemaal niet blij. Ik ben angstig vanbinnen. Bang. We stonden stil bij mijn bange binnenwereld. Bij cijfer 3, bijeenkomst 3, heb ik getekend dat mijn binnenwereld uit meerdere delen bestaat.”

“We keken naar welk deel mijn angstige deel zou kunnen helpen. Ik leerde me vanuit verschillende delen in mij te verplaatsen in de boze docent. Ik kreeg gedachten als:  “Oh, misschien heeft zij óók wel dingen meegemaakt. Misschien is zij ook wel bang.” Doordat ik vervolgens stappen nam om meer te weten te komen over wie zij is als persoon, werd ik minder bang.”

Je ontdekte dat jouw binnenwereld uit meerdere delen bestaat. Wat bracht dit inzicht jou?

“Ik kwam erachter dat ik keuzes had, in welke delen van mezelf ik naar voren breng. Deze delen kun je ook je ‘ikken’ noemen. Bij mij zat het angstige deel, mijn angstige ik, steeds aan het stuur bij mijn tolkopdrachten. Maar ik heb ook een flierefluitend deel. En een empathisch deel. Het inzicht dat ik keuzes had in welk deel ik in ging zetten, gaf voor mij een stukje vrijheid.”

Bij bijeenkomst 4 lees ik op je tekening: “Wat gebeurt ervoor?” Wat bedoel je daarmee?

“Dit was een andere concrete tolksituatie. Ik kwam vast te zitten in mezelf, in die situatie. We hebben gekeken naar wat er binnenin mij en in de omgeving gebeurde vóórdat ik dichtklapte. Dat rottige gevoel kreeg daardoor een andere plek.”

Flierefluiten lijkt jouw favoriete woord! Hoe doe je dat eigenlijk, flierefluiten?

“In bijeenkomst 5 gingen we het flierefluiten uitzoeken. Ik kwam steeds meer achter de positieve kanten ervan. Ik dacht heel lang dat flierefluiten een slechte kant van mij was. Ik wilde zo niet zijn, ik wilde het afleren. Door die supervisiebijeenkomst ben ik steeds positiever gaan kijken naar die eigenschap. Ik merkte dat ik het kan gebruiken. Dat het bij me past. Dat ik steeds meer mezelf kan zijn als ik flierefluit, speel, nieuwsgierig ben naar nieuwe dingen.”

“Ook in mijn werk. Ook daar heb ik de keuze om mijn flierefluitende deel in te zetten. Wie ik ben kan ik nu beter gebruiken in m’n werk, in plaats van dat ik dat moet verbergen. Doordat ik er nu een positieve betekenis aan geef, mag dat deel van mij door anderen ook meer gezien worden.”

In bijeenkomst 6 vroeg ik je om een voorwerp te zoeken in je camper wat voor jou symboliseert wat er binnenin jou zich afspeelt. Jij liet een avocado zien. Waarom koos je voor dat voorwerp?

“In een avocado zit een grote pit. Maar om bij die pit te komen, moet je eerst een route afleggen door de schil. Het leek erop dat ik de oplossing voor bepaalde thema’s buiten mezelf zocht, buiten de avocado. Nu ben ik erachter gekomen dat de thema’s IN mij aanwezig zijn. Ik ben de route door de schil gegaan. Ik ben nog niet bij de pit, maar ik ben wel op weg.”

Op je tekening staat dat je ‘vernieuwd’ bent als tolk. Dat lijkt me snel, na tien bijeenkomsten!

"Meer doen wat écht is, dat is waar ik voor ga. Ja, daar word ik heel enthousiast van! En dat na 11 jaar tolk zijn. Ik heb me tot nu toe beperkt tot opdrachten die ik dácht te kunnen wat betreft vaardigheden. En in mijn comfortzone. Ik heb mezelf daarmee 10 jaar vastgezet in de gedachte: 'Ik blijf in het onderwijs tolken, want iets anders durf ik niet.’ En: ‘Ik ga nooit teamtolken, want dan word ik zo bekeken door collega’s.’ Door dit supervisietraject ga ik dat heroverwegen. Ik kijk nu anders naar tolkopdrachten op het prikbord van Tolkcontact. Omdat ik meer vrijheid heb in mijn denken in wat ik wel en niet aan wil nemen en waarom.”

Wat vond je van dit individuele supervisietraject?

“Ik vond dit traject op deze manier het meest passen in mijn situatie nu. Normaal in een groep, dan heb ik altijd tijd nodig om af te tasten wie de anderen zijn. En of het veilig genoeg is. Ik was in deze bijeenkomsten verbaasd hoe veel ik vertelde en hoe veilig het voelde. Vooral schrijftolken zijn denk ik graag een beetje op de achtergrond. Ze zijn tijdens tolksituaties graag als een vlieg op de muur. Schrijftolken zouden het juist fijn kunnen vinden om een individueel traject te doen. Ik gebruik zelf mijn laptop, het voorwerp zelf, vaak als een soort bescherming tussen mij en de situatie. Omdat ik dan voor mijn gevoel minder zichtbaar ben.”

Vond je het daarom ook fijn om dit supervisietraject te volgen, online en achter je laptop?

“Ik heb het heel fijn gevonden, de online setting. Omdat ik in mijn eigen veilige plekje in de camper zit. In mijn eigen huis, waar ik woon, met m’n dekentje en mijn koffie.”

Hoe zou je mij omschrijven als supervisor?

“Begeleidend, onwijs begripvol en ruimdenkend. Je oordeelt niet snel. Doordat je soms wat afwacht, geef je mij de ruimte om te praten. En wanneer het niet nodig is, stuur je ook niet. Het voelt heel natuurlijk. Makkelijk in de communicatie. Alsof we bij elkaar op de koffie kwamen.”

Hoe is die vertrouwelijkheid - in je camper en in de gesprekken - lerend voor jou geweest?

“Om het beste uit mezelf te halen, is het voor mij nodig om vertrouwen te hebben in iemand. Ik denk dat ik voor mezelf niet moet onderschatten hoe belangrijk het is om een veilige situatie te hebben. Als ik me niet veilig voel, dan ben ik alert en ben ik niet meer aan het leren. Zo zat ik ook op de middelbare school. Ik was alert, want ik was bang voor de docent als ik m’n huiswerk niet had gedaan. Ik deed mijn huiswerk voor de docent. Dit traject was compleet anders: dit deed ik voor mezelf. En ik vond het heel waardevol om op deze manier óók nog nascholingspunten te halen.”