Tolken zijn als bomen
Onlangs gaf ik een workshop aan tolken VGT-NL. De workshop ging over 'zelfzorg': over concreet bekijken wat energiegevers en -vreters zijn.
Vooraf aan de online workshop kregen de tolken per mail de volgende opdracht: "Je hebt je opgegeven voor de workshop ‘energievreters en energiegevers’. We gaan met elkaar kijken naar waar jouw energie van gaat stromen en waarvan je leegloopt. Vooraf is het de bedoeling dat je een plaatje of foto op zoekt (of maakt!) van een boom. Je kiest een boom uit die lijkt op hoe jij in je vel zit, hoe jij je voelt. Van die boom maak je een foto of je download het bestand, knipt het plaatje uit het tijdschrift etc. Zorg in ieder geval dat je je afbeelding via de camera van de Zoom-meeting aan anderen kunt laten zien"
De mens zal zijn als een boom geplant aan waterstromen, schrijft de Psalmist. Hij komt tot bloei, draagt geregeld vrucht en zijn bladeren verdorren niet. Een prachtig beeld. Maar wat nu als je je door de situatie die de lockdown met zich mee brengt enorm futloos voelt; alsof er geen enkele waterdruppel meer te vinden is die jouw wortels energie kan geven?
In kleine groepjes hielden de tolken elkaar hun boom voor. Een van de tolken verwoordde haar beeld als volgt: "Hierbij vind je de foto van mijn boom. Het gaat om een grove den, een boom die in de winter nooit z’n naalden verliest, zelfs niet als je hem omhakt en gebruikt als kerstboom. De boom is ondergesneeuwd en dus wat afgesloten van wat er in de omgeving gebeurt. Alles lijkt gedempt, maar onder de sneeuw houden mijn naalden en wortels wel stand. In de verte zie ik iedereen die ik lief heb, de andere bomen. Hun naalden lijken ook groen onder de sneeuw, maar ik kan het nooit zeker weten, omdat ik niet dichterbij kan komen. Ik verlies dus de greep op de mensen in mijn omgeving en de mogelijkheid om voor hen te kunnen zorgen. Dat is wat ik in deze foto zie. Het goede aan sneeuw is dat het ooit zal smelten ;)."
